شوهر شما در مقابل دیگران و افراد غریبه  سعی بر خونمایی دارد و شما از این کار اون رنج می برید؟ اگر اینگونه هستید بهتر است دلیل این خودنمایی همسرتان را بدانید.

نازیلا خانم به شدت از رفتار شوهرش عصبانی بود. می گفت: « ناصر دوست دارد هر جا می رویم ، شمع محفل باشد. انگار شهوت خودنمایی و جلب توجه دارد. طی این دوسالی كه با او ازدواج كردم ، نشده در مهمانی ای باشیم یا مهمان داشته باشیم و او تن من را نلرزاند. یك كارهایی می كند كه آدم از خجالت آب می شود و می خواهد زمین دهان باز كند او را ببلعد. » از او خواستم مثال های عینی بزند.

گفت: « آقای مشاور ، شما هم اگر جای من بودید ، هرگز او را نمی بخشیدید. اولاً در مهمانی ها جوك بی تربیتی تعریف می كند که خانم ها خجالت می كشند و آقایان چشم غره می روند. بعضی ها هم رک می گویند نازیلا شوهرت چقدر بی تربیت است. درثانی چشمش به زن جوان یا خوشگل كه می افتد ، سر از پا نشناخته سعی می كند توجهش را جلب كند. من می دانم قصدی ندارد وگرنه تا حالا صدبار از او طلاق گرفته بودم. ولی كارش باعث می شود دیگران نظر بدی نسبت به او پیدا كنند و درگوشی یا از سر دلسوزی به من بگویند شوهرت زن باز است یا نظربازی می كند. ولی من كه حالش را می دانم فقط خون جگر می خورم و لب از لب باز نمی كنم. چون می دانم وقتی رسیدیم خانه همه چیز از یادش می رود. ولی در یك مهمانی دیگر باز روز از نو ، روزی از نو و باز همان آش و همان كاسه.

در جمع مردها هم همینطور است و می خواهد توجه همه را به خودش جلب كند. میان بحث دیگران می پرد و اجازه نمی دهد حرف شان را بزنند. یك ریز شروع می كند به حرف زدن و توقع هم دارد همه حرفش را تصدیق كنند. اگر یكی متین و مستدل حرفش را رد كند، عصبانی می شود و با شوخی صفت بدی به او نسبت می دهد و او را در جمع تمسخر می كند. هرچند همه می خندند ، ولی چون می دانند ممكن است یك روز نوبت خودشان برسد ، از برخورد با او خوش شان نمی آید. خیلی وقت ها متوجه شدم دیگران سعی می كنند با او هم صحبت نشوند یا به محض این كه ما را می بینند ، ترش می كنند.

هرچه به او می گویم ، دست بردار نیست. گاهی می رود بالای منبر و آنقدر حرف می زند كه همه را كلافه می كند. متأسفانه دائم هم از خودش تعریف می كند. آن وقت كه به صورت دور و بری ها نگاه می كنم ، می بینم همه در حال پوزخند زدن هستند. بعضی ها با ایما و اشاره به هم سعی می كنند موضوع را با خنده و شوخی عوض كنند. ولی مگر می توانند؟! مگر آقا ناصر اجازه می دهد؟ برعكس همه را با نیش و كنایه سر جایشان می نشاند و به سخنرانی مشعشعش ادامه می دهد.

خلاصه دردسرتان ندهم . طوری شده كه همه دوستانمان از ما رنجیده اند. اخیراً هم چندتا مهمانی داده اند و ما را خبر نكرده اند. هركسی هم جای آنها باشد این كار را می كند. آدم عاقل كه كسی را دعوت نمی كند تا مهمانی اش را به هم بریزد و همه را كه برای شادی و تفریح و لذت آمدند ، رنجیده روانه خانه هایشان كند. حالا به من كمك كنید و بگویید با ناصر باید چه كار كنم. »

در جواب گفتم: « با این مشخصه هایی كه شما از آقا ناصر تعریف كردید ، معلوم می شود ایشان از احساس حقارت رنج می برند. یعنی نوعی احساس خودكم بینی دارند كه جهت جبران به پرخاشگری ، قلدری ، سلطه جویی و تمسخر دیگران روی می آورند. آقا ناصر چون از حقارت درونی اش رنج می برد ، نیاز دارد مورد توجه دیگران واقع شود. بنابراین اصلاً به خوب یا بد بودن ، زشت یا زیبا بودن آنچه می كند ، واقف نیست. اگر هم واقف باشد، برایش اهمیت ندارد. چون به تنها چیزی كه فكر می كند ، همان برآوردن احساس نیاز مورد توجه دیگران واقع شدن است.

این جور آدم ها خیلی هم حسود هستند. كافی است كسی حرف درستی بزند و مورد تحسین واقع بشود. آنها این را به مثابه اعلام جنگ به خود و تحقیر خویش می دانند. در نتیجه ستیزه جویانه برخورد می كنند و تا موجبات تحقیر آن فرد را فراهم نكنند ، آرام نمی نشینند. خلاصه اینكه به قول شما آقا ناصر به هر ترتیب شده می خواهد شمع محفل باشد.
 
بهترین درمان برای افراد خودنما
درمان خودنمایی شوهر شما فقط از یک طریق ممكن است : تقویت اعتماد به نفس. اگر این نكته را رك به ایشان بگویید ، مطمئن باشید آشفته می شوند و با شما دعوا می كنند.
پس فقط بگویید آقای مشاور می خواهد از نظر تو هم آگاه بشود. همین جمله گامی برای تقویت اعتماد به نفس شان است. وقتی آمدند ، من وظیفه ام را می دانم و می دانم با ایشان چطور برخورد كنم. ولی خود شما هم وظیفه سنگینی بر دوش دارید. من فقط می توانم دیواری را پی ریزی كنم. بالا بردنش با خودتان است.

چون همیشه باید سعی كنید :
به ایشان حرف های خوب بزنید
برای كوچكترین كار مثبتی تحسین شان كنید
خطاهای كوچك و بی ضررشان را نادیده بگیرید
با نگاهی مثبت به آنها با ایشان حرف بزنید
از دیگران پیش ایشان تعریف نكنید
همیشه از ایشان نزد دیگران تعریف كنید
اجازه بدهید آرام آرام به ارزش های واقعی و مثبت خودش پی ببرد
هرگز ایشان را به خاطر ضعف ها سرزنش نكنید
اگر چیزی خیلی آزارتان داد ، همان یك دفعه كه به زبان آوردید ، برای هفت پشتشان بس است.

با این رفتارهای درمان گرانه در طول زمانی به یقین طولانی ، تأكید می كنم طولانی ، از احساس حقارت و عدم اعتماد به نفس ایشان كم می شود و در نتیجه می توانند برخوردهای بهتری بكنند و شخصیت مثبت تری از خودشان به نمایش بگذارند.

دوستان من، افرادی مثل آقا ناصر فقط نیستند كه به محبت دیدن و ارضای غرور نیازمند هستند. همه ما محتاج هستیم ستایش و تحسین شویم یا از دیگران سخنان خوب و دلگرم كننده بشنویم. همسران از این بابت می توانند نقش عمده ای در زندگی یكدیگر بازی كنند. هر چند كار شاقی هم نیست. مگر نه اینكه كدبانوان عزیز روزانه می كوشند غذای لازم و كافی به جسم همه اعضای خانواده برسانند؟ پس لطف كنند و برای هر یك به خصوص شوهر گرامی سهمیه ای بابت محبت كلامی تعیین كنند. به یقین تغذیه عاطفی و روحی نقش بزرگی در تعالی شخصیت فرد بازی می كند. به این ترتیب به تدریج می توان شاهد بود بسیاری از رذالت های نفسانی و اخلاقی فرد از بین برود.

منبع و منشا کابوس های شبانه کجاست و چه عاملی سبب می شود تا شبها کابوس ببینیم و به چه علت این امر اتفاق می افتد؟

کارشناس روانشناسی در خصوص کابوس‌های شبانه  نوشت:اين «ناله هاي شبانه» شايد کمي سوال برانگيز باشد، اما حقيقت دارد؛کابوس.  حتي اگر کابوس کمي ترسناک هم به نظر برسد اما به والدين کمک مي کند، سلامت  روان فرزندان شان را آناليز کنند. پيش از هرچيزي اجازه دهيد تا از آن چه به  عنوان کابوس شناخته مي شود، تعريفي ارائه دهيم. دکتر «وندي والش» از  دپارتمان هاليفاکس روانشناسي در کانادا مي گويد: کابوس تابعي از ذهن است که  در طول چرخه «رم» (مرحله سوم خواب) اتفاق مي افتد. گريه و حرکت کردن در  هنگام کابوس به حداقل خود مي رسد اما به محض بيدار شدن اين رويداد ترسناک  در ذهن ريکاوري و احيا مي شود به همين خاطر کابوس خيلي وحشتناک است. کابوس  هاي شبانه معمولاً کودکان سه تا ۱۰ ساله را وحشت زده و آنها را شب از خواب  بيدار مي کند. کودکاني که زياد کابوس مي بينند هيچ مشکلي در خصوص اختلال  شخصيتي ندارند. در واقع کابوس نمي تواند نشانه اي از بيماري در کودکان باشد  اما تحقيقات نشان مي دهد، کابوس مشکل يا بيماري نيست و به اضطراب مرتبط مي  شود و به نوعي واکنش کودک به اضطراب هاي محيطي است.
 

در هنگام خواب،  بدن در حال استراحت و سکون است با اين حال مغز به طور باور نکردني فعاليت  مي کند و از طريق چرخه هاي مختلف خواب تعويض مي شود. در يک مقاله بهداشت  کودکان «ماري ال گاوين» توضيح مي دهد: خواب «رم» که مرحله سوم خواب است يک  دوره گذار بين خواب سبک و خواب بسيار عميق است. اين خواب معمولاً با رويا  همراه است و بتدريج که شخص استراحت مي کند مدت دوره هاي «رم» (خواب سنگين)  به مقدار زيادي افزايش مي يابد. او مي گويد: مقدار خواب مرحله سوم در سنين  مختلف متفاوت است. يک نوزاد بيشتر از ۸۰ درصد کل خوابش را در خواب رم است.  رويا در طول اين چرخه خواب واضح تر به نظر مي رسد. همچنين روياهاي بد بيشتر  از روياهاي خوب در خاطر کودکان مي مانند.
 

روياهاي بد در برخي مواقع  اجتناب ناپذير هستند اما هميشه يک مساله ناراحت کننده محرک اين رويا ها  هستند. اگرچه بسيار دشوار است تا محرک هاي روياي بد را از بين ببريم اما  برخي عوامل مانند، استرس، تجربه جديد، بيماري، ديدن چيزهاي نگران کننده و  کمبود خواب مي تواند آغازگر کابوس هاي شبانه در بچه ها باشند.
 

«وندي  والش» مي گويد: مراقبت کودک در محيط هاي عاري از استرس به او کمک مي کند  تا از کابوس شبانه در امان باشد. او به والدين توصيه مي کند در طول روز و  قبل از خواب، کودکان شان را براي داشتن يک خواب آرام آماده کنند. استفاده  از موسيقي آرام بخش، اجتناب از تماشاي تصاوير ناراحت کننده در تلويزيون،  اطمينان از خواب کافي فرزندان (زمان خواب کافي براي بچه هاي پيش دبستاني ۱۱  تا ۱۳ ساعت توصيه مي شود. ) استفاده از چراغ خواب و خنک نگه داشتن اتاق  کودک به ايجاد ذهني آرام در کودکان و جلوگيري از کابوس هاي شبانه کمک مي  کنند.
 

هنگامي که بچه ها کابوس شبانه را تجربه مي کنند اين مساله  آنها را ناراحت و پريشان مي کند اما روياهاي بد پتانسيل هايي دارند که به  آنها کمک مي کنند تا احساسات ناخوشايند خود را درباره چيزهاي مختلف برون  ريزي کنند. گاهي اوقات روياها راه بصري مغز درباره مسائلي است که در ذهن ما  سنگيني مي کنند. در صورتي که کودک کابوس شبانه را تجربه کرد، والدين مي  توانند با برخي از تمرين هاي ساده ترس را از کودک خود دور کنند. نويسنده  کتاب بهداشت کودکان، چند راهکار ساده را به والدين توصيه مي کند: «کودک را  به آرامش دعوت کنيد و به او اطمينان خاطر بدهيد که هيچ خطر واقعي تهديدش  نمي کند، کودک تان را به پايان شاد رويا تشويق کنيد. يعني به او بگوييد اين  فقط يک رويا بوده و واقعيت ندارد.
 

سعي کنيد با همفکري يکديگر آنچه  را که باعث خواب بد در او شده پيدا کنيد و سپس عامل به وجود آورنده را از  بين ببريد. از او بخواهيد تا روياهايش را در قالب يک تصوير نمايش دهد. اگر  کودک در نقاشي هايش تصاوير ترسناکي را کشيد و کابوس هايش شديد بود براي  مقابله با استرس و روياي هاي بد و مهار آن به يک مشاور مراجعه کنيد. لازم  است، کودکاني که کابوس شبانه سراغ شان مي آيد در اتاق خواب شان چراغ خواب  با درخشش زيبا قرار دهيد تا حس درخشش ستاره هاي آسمان را در فضاي اتاق خواب  کودک تداعي کند. داستان هاي شيرين بخوانيد و از او بخواهيد بعد از اينکه  از خواب بيدار شد ترس را به تسخير در بياورد. براي کنترل کابوس و مهار  روياهاي بد، اجازه بدهيد کودک عروسک يا پتوي مورد علاقه اش را بغل کند و  بخوابد. در اتاق را باز بگذاريد و از او بپرسيد، آيا مساله نگران کننده اي  در طول روز تجربه کرده است و سعي کنيد درباره احساساتش با او صحبت کنيد.»

حتما برای شما هم اتفاق افتاده است که در مورد مسئله ای با نوجوان خود به اختلاف برسید، مثلا نوجوان شما با دوستی رفت و آمد دارد که از نظر شما فرد مناسبی نیست.

دعوا و اختلاف نظر در هر رابطه ی طولانی مدتی نظیر رابطه ی زناشویی، اجتناب ناپذیر است. گاهی مشاجره و دعوا با شریک زندگی، به خاطر علاقه شدیدی که بین دو طرف وجود دارد، اثرات بسیار مخربی بر روی سلامت بدن آنها می تواند داشته باشد.

طبق تحقیقات زن و شوهری که در زندگی شخصی خود استرس شدید و مشاجره های طولانی دارند، در معرض خطر ابتلا به فشار خون بالا، افزایش سطح کورتیزول (هورمون استرس)، دیابت، سکته مغزی و قلبی می باشند.

زوجین می توانند با اصلاح روش زندگی خود و با گفتگو راجع به آنچه آنها را می آزارد، خود را از ابتلا به بسیاری از مشکلات سلامت جسمی نیز رها کنند.

به این اثرات مخرب سلامتی همسران در اثر دعوا توجه کنید.

هنگام دعوا سطح کورتیزول افزایش می یابد

زمانی که شما در حال مجادله هستید، بخشی از مغزتان که آمیگدال نامیده می شود، فعال می گردد.

آمیگدال مسئول تظاهرات هیجانی چهره مانند خوشحالی و ترس است و نقش مهمی در اکتساب یادگیری های هیجانی دارد. همچنین شما را برای پاسخ به یک مجادله آماده می سازد.

این بخش از مغز، غدد آدرنال (فوق کلیه) را وادار به ترشح هورمون کورتیزول کرده و در نتیجه سطح استرس شما بالا می رود.

حالت هجوم بردن و جنون به شما دست می دهد

زمانی که با شریک زندگی خود در حال مجادله هستید، مخصوصا زمانی که در ابتدای زندگی زناشویی قرار دارید، میزان زیادی از هورمون های نوراپی نفرین و آدرنالین ترشح می شود و حالت وحشت و جنون به شما دست می دهد.

نوراپی نفرین نوعی هورمون استرس است و باعث افزایش ضربان قلب، انقباض رگ های خونی، انبساط راه های تنفسی، افزایش قند خون و افزایش جریان خون در عضلات و مغز شده و در بروز واکنش های جنگ و گریز موثر است.

آدرنالین (اپی نفرین) نیز مانند نوراپی نفرین باعث افزایش ضربان قلب، انقباض عروق خونی و انبساط راه های هوایی شده و فرد را برای یک مجادله آماده می سازد.

میزان ضربان قلب به شدت افزایش می یابد

بررسی ها نشان می دهد افرادی که بیش از دیگران تن به دعوا و مشاجره می دهند ، قلبشان به شدت سریع تر می زند و این افزایش ضربان قلب به مدت طولانی  خود سبب افزایش نارسایی قلبی و در نتیجه سکته ی قلبی می شود.

فشار خون بالا می رود

افزایش ضربان قلب ، افزایش فشار خون را نیز به دنبال خواهد داشت که شاید در ابتدا تنها میزان خونرسانی به بافت ها افزایش یابد، اما در طولانی مدت باعث تضعیف عضله ی قلب و آسیب رسیدن به عروق خونی می شود.

تارهای صوتی آسیب می بینند

اغلب در حین دعوا با صدای بلند حرف می زنیم، در حالیکه متوجه نیستیم در حال فریاد زدن هستیم و صدایمان را بلند و بلند تر می کنیم. اما گاهی بحث های زناشویی آنقدر جدی و طولانی می شود که ما متوجه آسیبی که به تارهای صوتی خود وارد می کنیم، نمی شویم.

بارها و بارها دیده شده است که آنقدر تارهای صوتی در اثر داد زدن آسیب دیده اند که پزشک، عمل جراحی را برای ترمیم آنها پیشنهاد می کند.

تنفس تسریع شده و قفسه سینه سفت می شود

تنفس تند باعث سفت شدن قفسه ی سینه می شود که می تواند دردهای شدیدی را ایجاد کند.

فک و دندان هایتان آسیب می بینند

اکثر ما هنگام مشاجره به شدت دندان هایمان را روی هم می ساییم که بعدها درد شدیدی را ایجاد خواهد کرد. گاهی به علت عصبانیت زیاد و به هم فشردن زیاد دندان ها، فک مان درد می گیرد و یا اصطلاحا قفل می شود.

سیستم ایمنی بدن تضعیف می شود

بر خلاف آنچه انتظار می رود، وجود کمی استرس، سیستم ایمنی را تقویت خواهد کرد، اما استرس بیش از حد باعث تضعیف این سیستم خواهد شد.

بنابراین عصبانیت بیش از حد باعث کاهش عملکرد سیستم ایمنی می شود، برای مثال  بعضی از سلول های مبارزه کننده با عفونت از کار می افتند.

نکته کلیدی

از این به بعد هر بار که احساس عصبانیت کردید، یک نفس عمیق بکشید و سعی کنید خود را از محل دعوا دور کنید.

چنانچه همسرتان عصبانی بود، تنها با گوش دادن و تایید کردن حرف او، خودتان را از تنش ها دور نمایید و زمانی که هر دو طرف احساس خوبی داشتید، راجع به مشکل تان گفتگو کنید.

دستیابی به تصاویر و فیلم های غیراخلاقی یا همان هرزه نگاری در سنین پایین، یعنی کودکی و نوجوانی، امروزه، آن هم با توجه به فناوری های جدید مانند اینترنت، از مباحث بسیار جدی و نگران کننده است که خانواده ها وسایر اقشار فرهنگی و فرهیخته جوامع، به خصوص متخصصان علوم رفتاری و روانشناسان را به چالش کشیده و نگران ساخته است.

در این مطلب قصد داریم شما را با دلایل هرزه نگاری و پیامدهایی که این پدیده می تواند بر روی کودکان و نوجوانان داشته باشد، آشنا کنیم. در پایان نیز چند راهکار برای والدین خواهیم داشت.

آمارها نشان می دهد افراد دوازده تا هفده ساله از گروه های عمده مراجعه کننده به محصولات حاوی هرزه نگاری هستند. برخی آمارها نیز بیان می دارند متوسط اولین سن مراجعه کننده به محصولات هرزه نگاری یازده سال است، که این سن نیز در حال کاهش است.

برخی از این آسیب ها و خطرات عبارتند از:
شکل گیری عقاید و نگرش های غلط جنسی: محصولات هرزه نگاری، به صورت اغراق آمیز و غیرواقعی رابطه جنسی را نشان می دهند؛ در نتیجه باعث می شوند کودک و نوجوان، که هنوز نگرش و اطلاعاتی نسبت به امور جنسی ندارد، به صورت کامل این عقاید و باورهای غلط را قبول کند و در واقع این تصاویر و محتوا را به عنوان الگوی درست رابطه جنسی بپذیرد. بنابراین در بزرگسالی و در برخورد با واقعیت رابطه جنسی، دچار مشکل خواهد شد.

بلوغ جنسی زودرس: هنگامی که کودک با تصاویر و محرک های مختلف جنسی زودتر از سن مناسب خود برخورد کند، امکان بلوغ جنسی زودرس وجود دارد. این بلوغ جنسی زودرس گرچه برای پسربچه ها خوشایند است، در هر حال می تواند برای هر دو جنس آسیب ها و مشکلات فراوان خاص خود را ایجاد کند، مانند انجام رفتارهای جنسی زودهنگام، بروز هیجانات منفی ناشی از تغییرات بدنی، طرد توسط همسالان، انتظارات بیش از حد اطرافیان و والدین و ...

در معرض خشونت و تجاوز جنسی قرار گرفتن: برخی افراد بزرگسال که دچار انحرافات جنسی هستند، ممکن است از تصاویر و فیلم های محرک جنسی به طرق مختلف استفاده کنند، که هدفشان تحریک و فریب کودکان و نوجوانان است. از سویی تماشای این تصاویر باعث می شود کودک و نوجوان بیشتر در معرض برقراری رابطه جنسی قرار گیرد، که نتیجه آن خشونت و تجاوز جنسی خواهد بود. گزارش ها نیز نشان می دهد متجاوزین جنسی از تصاویر برای تحریک کودکان و همچنین متقاعدسازی و بازداری احساسات آنان استفاده می کنند.
ارتباطی که همراه با احترام و با توجه به نیازهای نوجوان شما باشد، می تواند سپر محکمی برای جلوگیری از هر آسیب از جمله هرزه نگاری باشد. در زمینه شیوه های ارتباط با نوجوان می توانید از مشاور کمک بگیرید.

تقلید و انجام رفتارهای جنسی: مشاهده می شود برخی از کودکان و نوجوانان پس از تماشای صحنه ها و فیلم های مستهجن، به تقلید آن اعمال با دوستان و حتی افراد کوچکتر از خود مبادرت ورزیده اند، که خود می تواند زمینه ساز بارداری های ناخواسته، ابتلا به بیماری های جنسی و حتی اعتیاد و وابستگی به رابطه جنسی شود.

ایجاد ترس و سردرگمی از مسائل جنسی: در هرزه نگاری معمولا کودکان و نوجوانان خیلی زودتر از زمان لازم و به طور نابهنگام درباره روابط جنسی اطلاعات کسب می کنند. درحالی که آمادگی لازم برای انجام چنین کاری را ندارند؛ که باعث ایجاد سردرگمی و ترس و حتی حالت تنفر نسبت به مسائل جنسی در زمان کنونی و آینده کودک می شود. حتی مشاهده می شود برخی از کودکان پس از رویارویی با این تصاویر، به شدت حالت های اضطرابی و علائمی مانند کابوس های شبانه، ناخن جویدن و شب ادراری پیدا کرده اند.

دلایل گرایش به هرزه نگاری توسط کودکان و نوجوانان
حال که با برخی از مهمترین آسیب های هرزه نگاری در دوران کودکی و نوجوانی آشنا شدید، بهتر است با دلایل گرایش به محصولات هرزه نگاری در این سنین نیز آشنا شوید.

کودک در نقاشی‌های ابتدایی خود که اغلب به‌صورت خط‌نگاری عرضه می‌شوند، با حرکات خود‌به‌خودی و غیرقابل پیش‌بینی دست و بازو، جوشش و طغیان حیاتی و تحریکات طبیعی‌اش را بیان می‌کند. با افزایش سن، کودک شروع به کشیدن اشکال می‌کند تا عواطف و نوع دید شخصی خود را نسبت به اشخاص و اشیا دوروبرش نشان دهد. سرانجام نقاشی‌های کودکان در 9-8 سالگی در اثر استحکام افکار منطقی و تحت قواعد و انتظامات مدرسه و قوانین اجتماعی خانوادگی و وسایل ارتباط جمعی، حالتی بیش از پیش معمولی و همگانی به خود می‌گیرد و کمتر تحت تاثیر احساسات خود به خودی قرار دارد.

تنه درخت نشانه جاه‌طلبی و بلندپروازی کودک است و چون این تنه کاملا به خود شاخه‌ها متصل است، از رشد خوب و طبیعی کودک حکایت می‌کند. کشیدن شاخ و برگ‌های درخت به‌گونه‌ای که به سمت چپ متمایل شده‌اند نیاز کودک به همسازی با یک نیاز والدینی را نشان می‌دهد. یعنی کودک دوست دارد شبیه مادر یا پدر باشد و مثل آنها عمل کند. درخت سمت راست شاخ و برگ دایره‌ای شکلی دارد که نشانه دل‌مشغولی کودک نسبت به تصویر شخصی خودش است. در واقع کودک به ‌این وسیله می‌خواهد دغدغه‌های شخصی‌اش را برجسته کند. وجود بیش از یک درخت در نقاشی حاکی از خود (نماینده عقل)  و نهاد (نماینده احساس) کودکان است یعنی کودک می‌خواهد احساسات و تفکرات عقلانی‌اش را در کنار هم به تصویر بکشد. زمین در این نقاشی متشکل از یک خط است و نشانه تعیین هدف و نظم است و چون رو به بالا تصویر شده حاکی از بلندپروازی کودک است.

برچسبی كه روی رفتار فرزندتان می زنید زمینه شكل گیری رفتار بعدی بچه هاست. همان قدر که ممکن است قلدری بچه ها باعث نگرانی خانواده شود، این احتمال هم وجود دارد که خانواده فکر کند، فرزند زرنگی دارد و به کارهایش بخندد و به آن افتخار کند.

«محسن کوچولو این روزها قد کشیده و دندان هایش ریخته اما از همیشه قلدرتر و بداخلاق تر شده است. مادرش می ترسد او با پرخاشگری هایش در مدرسه هم با بچه های دیگر درگیر شود و با دیگران کنار نیاید.

مدرسه ای که محسن را برای پیش دبستانی پذیرفته بود اکنون او را برای کلاس اول ثبت نام نمی کند و این موضوع پرخاشگری را در وی بیشتر کرده. محسن می گوید: همه دوستانم در این مدرسه اند و من نمی خواهم به مدرسه دیگری بروم. من اصلا مدرسه نمی روم.

او قبل از بهانه مدرسه نیز به بهانه توجه به بچه کوچک تر خانواده پرخاشگری می کرد و می گفت که هیچ کس او را دوست ندارد. محسن پنهانی برادر کوچکش را آزار می داد و می گفت: برو گم شو! تو این خونه هیچ کس تو رو نمی خواد!

بچه های پرخاشگر در خانواده ها کم نیستند. آنها به مادرشان جواب تندی می دهند و برای پدرشان قلدری می کنند، خواهر و برادر و دوستانشان را اذیت می کنند و بسختی می توان با آنها کنار آمد، اما کنار آمدن با این کوچولوهای عصبانی و قلدر نیز راه حلی دارد.»

نه تنها محسن بلکه همه بچه های زورگو یا قلدر به اقدام های اورژانسی خانواده نیاز دارند تا قبل از تثبیت این رفتار دردسرساز اصلاح شوند. كمك های اولیه برای اصلاح رفتار كودك زورگو را با ما تمرین كنید:

بچه زرنگش خوبه!
برچسبی كه شما روی رفتار فرزندتان می زنید زمینه شكل گیری رفتار بعدی بچه هاست. مثلا «صف شلوغه اما اگه زرنگ باشی می تونی زود خرید كنی و بیای.» یا اگر وقتی كودكتان توانسته كار بد همسالش را جبران كند و مثل او كتكش بزند بگویید:« آفرین خوب حق ات را گرفتی» این نمونه ها به كودك پیام می دهد كه زورگویی یا شبیه زورگو ها شدن نامش زرنگی است و خوب است. رشد رفتار منفی بچه ها در اینجا تمام نمی شود ممكن است قدم بعدی همان كتك كاری با كوچك ترها، افتخار دانستن مخالفت با بزرگ تر ها و... باشد.

آیا فردای قلدری را دیده اید؟
1-اغلب فرزندانی كه رفتار قلدری آنها اصلاح نشود ممكن است از پیشرفت درسی در حد استعدادشان عقب بمانند.2- روابط اجتماعی ضعیفی با خانواده و جمع همسالان پیدا كنند.3- علاقه مندی آنها در گروه های مختلف مردم به سمت افراد قلدر مسلك برود یا بخواهند در كنار افراد ضعیف قرار بگیرند تا به حرف شنوی، آنها دست پیدا كنند. 4- آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد، بزهكاری و... در بین بزرگسالان زیاد پیش می آید از اهمیت پیشگیری در دوران كودكی،کودک زورگو خبر می دهد.

خواستن توانستن نیست!
اینكه می گویید كودكتان حرفش را با زور به كرسی می نشاند یعنی چه؟ چند بار در هفته؟بیشتر به چه كسانی؟ در مورد یك موضوع یا همیشه؟ اگر تعداد رفتارهای زورگویی او دائمی شده است و نه فقط حساس بودن به بعضی مسائل، به این فكر كنید كه منبع قدرت اش كجاست؟ ممكن است فرزندتان بدن قوی دارد پس با فرستادن به ورزش، استفاده از لقب های مثبت مثل پهلوان، بیان داستان های قدیمی مانند زندگی پهلوانان در كمك به دیگران و... به زور جسمی اش جهت بدهید. اگر به خواسته اش نمی رسد داد و بیداد و گریه راه می اندازد، یعنی فكر می كند این نقطه ضعف شماست پس شروع به بی اعتناعی كنید.

راه حل های عملی
اگر پرخاشگری های کودک تلافی جویانه است بایستی کودک را از آزار و اذیت کردن دور کنیم تا مجبور نباشد برای تلافی و انتقام، افراد دیگر را اذیت کند.اگر کودک شما سعی می کند پرخاشگری را وسیله جلب توجه قرار دهد باید راه های دیگری را برای شاخص شدن به او نشان دهیم تا ناچار نباشد از روش خشونت برای جلب توجه استفاده کند.

گاهی احساس فقدان، کودکان را عصبانی و خشن می کند. اگر این فقدان جایگاه عاطفی کودک باشد سخت تر می تواند آن را درک کند تا از دست دادن یک اسباب بازی. روان شناسان دلایل پرخاشگری را اغلب بیرونی می دانند. اگر کودکان شما به این حد از پرخاشگری رسیده اند توصیه می شود رفتار و روش های خود را نیز بررسی کنید. شاید شما هم تغییراتی در رفتار خود داده اید که کودک احساس افسردگی می کند. اگر او احساس کمبود توجه می کند و فکر می کند دوستش ندارید، سعی کنید با رفتار خودتان این حس را از بین ببرید.

یک برنامه ضدقلدری داشته باشید
اعمال محدودیت برای کنترل پرخاشگری از توصیه هایی است که مشاوران خانواده و روان شناسان کودک پیشنهاد می کنند. مثلا چیزی را به کودک می دهید که باید بدهید و او با صدای معمولی درخواست کرده است، یا این که در صورتی او را به یک گردش روزانه ببرید که رفتار رضایت بخشی از خود نشان داده است و... .

زورگویی و عاقبت آن
رفتارهای پسندیده را بوضوح تشریح و پاداش ها و کیفرهای آنها را بیان کنید. برای خوش خلقی و بد خلقی، پاداش ها و تنبیه هایی در نظر بگیرید. سعی کنید آگاهی کودک را به رنجی که بر اثر پرخاشگری او در افراد یا حیوانات به وجود می آید، افزایش دهید و به او بفهمانید که این رفتار چه عاقبتی دارد. اگر کودکان به هم پرخاشگری می کنند از کودک مورد خشونت قرار گرفته دلجویی کنید، نه از کودک پرخاشگر.

انجام تمرین های آرامش بخش
رفتارهای منطقی و آرام كودكتان را تشویق و خیلی به آن توجه كنید.
فیلم های خشن یا بازی های جنگی و... را با جایگزین های جذاب دیگر عوض كنید.
روش درست جذاب شدن و زرنگی را با حرف زدن و الگو معرفی كردن در واقعیت یا داستان به او یاد دهید.
هرچه مشاجره، كشمكش و... كمتری در خانه رخ دهد، فرزندتان میل به آرامش بیشتری نشان خواهد داد.
با او منطقی باشید و در برابر او به زور متوسل نشوید تا او به جبران رفتار شما با دیگران قلدری نكند.
ارتباط با مدرسه فرزندتان را بیشتر كنید تا كودكتان بداند مراقبش هستید.

۱) شرم و گناه

شاید هیچ هیجانی سخت‌تر و دردناک‌تر از شرم نباشد. شرم به مثابه حمله علیه خود است و افراد شرمگین باور می‌کنند که از نظر اجتماع، کاملاً ناپذیرفتنی و مردود هستند. در نتیجه، شرم باعث احساس بی‌آبرویی و بدنامی در فرد می‌گردد. فردی که احساس شرم می‌کند می‌خواهد از همه کس خود را مخفی و پنهان نگاه دارد. امّا گناه بر خلاف شرم باعث نمی‌شود که فرد خود را محکوم کند.

بلکه باعث خودانتقادی به خاطر یک رفتار یا عمل اشتباه در فرد می‌گردد. البته از نظر روان‌شناسی، همپوشانی‌هایی بین شرم و گناه وجود دارد. به عنوان مثال، فرد شرمگین ممکن است احساس گناه نیز داشته باشد.
شرم عمومی‌تر از گناه است. فردی که احساس شرم می‌کند انتظار محکوم شدن از جانب همه کس را دارد. امّا فردی که احساس گناه می‌کند ممکن است تنها کسی باشد که از خطای پیش آمده آگاهی داشته باشد. فرد گناهکار نیز ممکن است احساس از دست دادن اعتماد به نفس پیدا کند ولی نه به اندازه‌ای که این احساس در فرد شرمگین پیش می‌آید. به عنوان مثال، دانش‌آموزی که در یک امتحان به طور موفقیت‌آمیزی تقلّب می‌کند ممکن است به خاطر نمره بالایی که معلّم به او داده احساس گناه کند و آن را حق خود نداند. امّا هیچکس دیگر از انجام این تقلّب آگاهی ندارد. از طرف دیگر، دانشجوئی که به هنگام تقلّب کردن دستگیر می‌شود در جلوی همکلاسی‌هایش احساس شدید شرم و خجالت می‌کند و این احساس به خاطر این است که دیگران نیز از کار خلاف او آگاهی یافته‌اند.

۲) کناره‌گیری اجتماعی

تعداد زیادی از مردم از نوعی اختلال شخصیتی به نام «کناره‌گیری اجتماعی» رنج می‌برند. این اختلال گاهی با اختلال اضطراب اجتماعی یا هراس از اجتماع اشتباه گرفته می‌شود.

تفاوت بین کناره‌گیری اجتماعی با اختلال اضطراب یا هراس از اجتماع به طبیعت اختلالات شخصیتی باز می‌گردد. یک اختلال شخصیتی، الگوی رفتاری ماندگاری است که باعث مشکلات کاری و روابط شخصی می‌شود. این واقعیت که اختلال شخصیتی، یک الگوی رفتاری ماندگار است، درمان آن را بسیار پیچیده و مشکل می‌سازد.
نشانه‌های اختلال کناره‌گیری اجتماعی شامل الگوهای رفتاری ماندگاری نظیر موارد زیر است:
هراس از اجتماع همراه با اضطراب شدید از میان جمع بودن
خجالتی بودن بیش از حدّ
احساس بی‌لیاقتی به هنگام پذیرفته‌ نشدن یا مورد انتقاد قرار گرفتن
انتخاب تنهایی و انزوا به جای پذیرش ریسک ارتباط با سایر مردم
حساسیت زیاد نسبت به انتقاد و احساس شرمندگی به هنگام مورد انتقاد قرار گرفتن
انتخاب انزوای اجتماعی به عنوان راهی برای دوری از مورد انتقاد واقع شدن
اجتناب از چشم در چشم شدن با دیگران در محل کار یا جاهای دیگر
امساک در حرف‌زدن در محل کار یا جاهای دیگر

۳) شرم و ارتباط آن با کناره‌گیری اجتماعی

با وجودی که شرم یک هیجان عمومی در انسان‌هاست و در تمام تمدن‌ها و فرهنگ‌ها یافت می‌شود امّا ریشه‌های مختلفی برای آن وجود دارد. در تمدّن غرب، تأکید بسیاری بر شخصیت‌های کم‌عاطفه، مستقل و با جذبه می‌شود.

فیلم‌های هالیوود با هنرپیشگانی نظیر کلینت ایستوود، جان وین و گری کوپر، قهرمانانی را به تصویر می‌کشد که قوی، شجاع و کم حرفند. این نقش‌ها، اتکاء به نفس را تا حد نهایت به تصویر می‌کشند.
ارزش زیادی که به فردگرایی و خودکفایی در جوامع غربی داده می‌شود، نقش مهمی در پیچیده کردن امور برای آن‌هایی که با اختلال کناره‌گیری اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند، ایفاء می‌نماید. پیچیدگی از این نظر که ارزشی که به فردگرایی داده می‌شود، بهانه یا استدلالی برای اجتناب از تعاملات اجتماعی می گردد. امّا در اغلب حرفه‌ها، رفتار اجتماعی قابل قبول، برای موفقیت ضرورت دارد. این افراد خیلی زود درخواهند یافت که باید بر روی همکاری با دیگران در محیط کار و جاهای دیگر تکیه کنند. از سوی دیگر، نیاز به همکاری با دیگران در محیط کار، به عنوان یک تهدید برای آنان جلوه‌گر خواهد شد زیرا آن‌ها را مجبور خواهد کرد که با ترس‌های اجتماعی و الگوهای دیرپای خود مقابله کنند. در واقع، فردی که کناره‌گیری اجتماعی جزئی از شخصیت او باشد ممکن است تکیه بر دیگران را به عنوان تحقیر و سرافکندگی برای خود به حساب آورد. بنابراین، تمایل به اجتناب از تماس‌های اجتماعی به خاطر اضطراب آفرینی از یک سو، و لزوم پذیرش نیاز به دیگران برای موفقیت در کاراز سوی دیگر، تعادل روانی فرد را دچار مخاطره جدی می‌سازد.
در همین حال، طبیعت افرادی که از اجتماع کناره‌گیری می‌کنند به گونه‌ای است که هر نوع انتقاد، حتی ملایمترین آن، برای آنان بسیار دردناک است. در واقع، مورد انتقاد قرار گرفتن باعث می‌شود که این گونه افراد احساس سرافکندگی و در نتیجه، شرم کنند.

۴) نیاز به تعلّق

همه ما به عنوان اعضای جامعه انسانی، نیاز به تعلّق داریم.هر چند اغلب ما گاهی نیاز به تنها بودن داریم امّا تنها ماندن زیاد نیز به افسردگی می‌انجامد. حتی کسانی که اختلال کناره‌گیری اجتماعی دارند نیز در صورتی که زیاد تنها بمانند، افسرده می‌شوند.
اغلب قریب به اتفاق بیمارانی که دچار اختلال کناره‌گیری اجتماعی هستند متأهل می‌باشند. به علاوه، اغلب آن‌ها به دلیل افسردگی شدید مجبور به استعفاء شده یا کار خود را از دست داده‌اند. همچنین اکثر آن‌ها آدم‌های تحصیل کرده و باهوشی می‌باشند.

مشکل آن‌ها اکثراً موقعی شروع می‌شود که کاری را آغاز می‌کنند و نیاز به اجتماعی بودن و تعامل با دیگران برای موفقیت کار برای آنان مطرح می‌شود.
افراد متأهلی که دچار اختلال کناره‌گیری اجتماعی هستند با همسرشان هم دچار مشکل می‌شوند زیرا عدم تمایل آن‌ها به بیرون رفتن و جوشیدن با مردمان حتی شامل سینما رفتن، رستوران رفتن و ملاقات با افراد خانواده و دوستان نیز می‌شود.

۵) درمان

روش‌های درمانی مختلفی برای اختلال کناره‌گیری اجتماعی وجود دارد. استفاده از دارو می‌تواند برای کاهش اضطراب و افسردگی مفید باشد که داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب از جمله آن هستند. هنگامی که این عوارض کاهش یافتند، روان‌درمانی می‌تواند راحت‌تر صورت گیرد.
درمان‌های رفتار شناختی، مفیدترین روش برای درمان هراس‌های اجتماعی و اختلالات کناره‌گیری هستند زیرا تأکید آن‌ها بر تغییر الگوهای تفکر در کنار اصلاح رفتار است. این روش به بیمار کمک می کند که حساسیت خود را نسبت به عوامل محرّک (شرایط اجتماعی) که باعث بروز مشکل برای او می‌شوند کاهش دهد. اصلاح رفتار شامل یادگیری مهارت‌های اجتماعی لازم برای تعامل با جامعه است. از جمله مهارت‌های لازم که باید برای این منظور توسعه داده شود می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: چشم در چشم شدن با مردم، یادگیری استقبال کردن از دیگران با لبخند و رد و بدل کردن تعارفات کلامی متداول، یادگیری جرأت ورزی به شیوه مناسب، یادگیری چگونگی پاسخدهی یا نشان دادن عکس‌العمل در شرایط و وضعیت‌های مختلف اجتماعی، و یادگیری و تجدید نظر در انجام مکالمات عادی روزمره با مردم.

شرکت در دوره‌های «آموزش جرأت‌ورزی» نیز می‌تواند برای اینگونه افراد همانند گروه درمانی و یادگیری مهارت‌های اجتماعی مفید باشد.

بلوغ زودرس چیست؟

بلوغ طبیعی دوره ای است که طی آن صفات ثانویه جنسی به وجود می آیند و فرد توان باروری پیدا می کند و بلوغ زودرس همانطور که از اسمش پیداست رخ دادن بلوغ زودتر از زمان معمول است.

عوامل موثر در بلوغ زودرس

عوامل موثر بر تصمیم بازنشسته

چرخه بازنشستگی

سازگاری با بازنشستگی

مشغولیت‌های اوقات فراغت

وقتی صحبت از مشورت می‌شود، اولین چیزی که به نظر می‌رسد این است که کسی مشکل یا مسئله‌ای دارد و درباره آن با کسی که بیشتر می‌داند صحبت می‌کند تا مشکلش حل شود. مشورت را به معنی صلاح اندیشی و کنکاش درباره یک موضوع هم می‌دانند و مشاوره به معنی باهم مشورت کردن بکار می‌رود. بطور کلی مشاوره یا Conseling در فرهنگهای علوم رفتاری به این ترتیب تعریف شده است: بحث و بررسی عمیق مشکلاتی که فرد با آنها مواجه است. معمولا فرد پس از گفت و گو درباره مشکلاتش با مشاور ، به راه حلی دست می‌یابد. مشکل فرد نیز ممکن است در زمینه‌های مختلف باشد.

آیا می‌شود با فرزند هم مشورت کرد؟

ممکن است به ذهن برسد که مگر فرزند می‌تواند در مقام مشاور قرار گیرد؟ یا مگر فرزند می‌تواند کمک کند تا مشکل ما حل شود؟ اصلا ببینیم مشکل یا مسئله یعنی چه و بعد درباره این پرسشها گفت و گو کنیم. مشکل یا مسئله به هر وضع پیچیده حقیقی یا ساختگی می‌گویند که حل آن مستلزم فعالیت فکری است. بنابراین حالا می‌توانیم به این پرسش که " آیا می‌شود با فرزند مشورت کرد؟" بهتر پاسخ بگوییم.

وظیفه والدین در قبال مشورت با فرزندان

والدین معمولا در برابر مشکلاتی قرار می‌گیریرند که بطور حقیقی و واقعی ، یا به صورت ساختگی و بنا به مصلحت می‌تواند از طریق مشورت با فرزند حل شود و این مشورت علاوه بر حل مشکل ، فایده‌های دیگری نیز در بردارد. والدین ، مربیان و همه کسانی که به نوعی با کودک و نوجوان سروکار دارند، برای کار و زندگی و رابطه با کودک یا نوجوان به اموری برمی‌خورند که نیاز به تصمیم‌گیری دارد. طبیعی است که بزرگترها اگر به نقش و اهمیت مشورت یا کوچکترها پی نبرده باشند، می‌توانند به راحتی برای آنها تصمیم بگیرند.

اما آیا همیشه این تصمیم‌گیریها بهترین و درست‌ترین تصمیمهاست؟ و حتی اگر چنین باشد ، آیا این حرکت ، اعتماد به نفس و رشد شخصیت فرزند را دچار اختلال نمی‌کند؟ یعنی آیا فرزند به جایی نمی‌رسد که احساس کند هیچ نقشی در زندگی خود ندارد و دیگران برای او تصمیم می‌گیرند؟ پس والدین و بزرگترها بایستی بدانند که مشورت با فرزند را جدی بگیرند و آن را عامل مهمی در رشد شخصیت او بدانند.

نکات مهم در مورد مشورت

• مشورت باید با توجه به سن فرزند ، میزان تجربه و اطلاعات او صورت گیرد. یعنی اموری که مربوط به او نیست و یا او اطلاعات لازم را برای اظهار نظر درباره‌اش ندارد، با او در میان نگذارید.
   
• در اصولی که به آن باور دارید و نمی‌توانید تغییری در عقیده خود بدهید مشورت نکنید.
   
• خود را آماده پذیرش نظر فرزندتان بکنید. پس به جای نظرخواهی بطور مطلق ، او را در برابر دو امر مساوی قرار دهید تا یکی را انتخاب کند. مثلا نپرسید "به نظر تو در تعطیلات چه کار کنیم؟" بلکه دو کار را که می‌توانید در تعطیلات انجام دهید مطرح کنید و از او بخواهید یکی را انتخاب کند.
   
• در مشورت با فرزند به او کمک کنید تا یاد بگیرد جوانب مختلف یک موضوع را بسنجد بعد تصمیم بگیرد.
   
• به فرزند کمک کنید تا درک کند که نظر مشورتی دادن به منزله نظر نهایی نیست.